Vanavond een 15-21 uur dienst en daarna even een paar dagen vrij. Zo kan ik eindelijk weer op adem komen. Letterlijk….want ik kan je zeggen na 3 dagen vroege dienst met mondkapje dat ik mij er niet bepaald ‘gezonder’ op voel. Om van de spanning op de werkvloer maar te zwijgen, personeelstekort, openstaande diensten zodat collega’s er alleen voor staan, mondkapje dragen, bewoners die weer op ons reageren door onvoorspelbaar gedrag. Het is constant schakelen tussen positief en negatief zijn. Maar mijn lijf en die van mijn collega’s piepen en kraken. We zijn moe en uitgeput. En het is allemaal zoveel, zo verwarrend en niet te bevatten. Vanmorgen ging mijn wekker omdat de wasmand gilt om aandacht, mijn ramen smeken om een schoonmaak rondje en het stof met spinrag vrolijk doorbouwen. Maar ik kan niet meer. Rolde van ellende mijn bed uit, hoofdpijn, zeer lijf en een mind die maar door gaat met het zoeken naar oplossingen om soepel om te gaan met dat wat is en komen gaat. Zou een busje WD40 uitkomst geven? Was het allemaal maar zo eenvoudig, dan zou ik een doos of wat naar de zorg sturen om de boel wat soepeler te maken, en Schiphol en omgeving onder sproeien zodat de economie weer op gang kan komen. En ik zou hier en daar een spuitje geven aan hen die het nodig hebben in hun bovenkamer. Wellicht dat de boel dan gemakkelijker gaat. Helaas, ik denk dat WD-40 geen middel is voor huidige Utopie. Wie het weet mag het zeggen.

Marion Weij Zorgmedewerkster De Horizon

161615 opmerkingen